Eve dönerken otobüste rasgeldim bu filme, yarısından sonrasını yakalamışım. bir anlık bir sahneydi gördüğüm ama o bir saniyelik sahneden filmin farklı olduğu kokuyordu, takıldım kaldım ve sonuna kadar izledim. denizlili bir öğretmen, emre aydın, topluyor bohçasını geliyor ücra bir kürt köyüne ve 1 eğitim senesi anlatılıyor.Filmde müzik yok, en ufak bir kamera-ses efekti hiç birşey yok, siz çekiyor gibisiniz başlarda. Emre öğretmen çok doğal bir tip,sigara içiyor,yerine göre lanlı lunlu tepkiler veriyor, duygularını açık açık sadece annesiyle telefonda konuşmalarında duyuyorsunuz. " Hiçbişey yok yaa,hiçbişey yani..Tamam köye geleceğimin farkındaydım, köye çıkacağımı da biliyordum ama ben bu kadar kötü bir yer hayal etmemiştim en azından hani.. suyum olur diyordum, o bile yok yani" diyor ilk zamanlar annesiyle konuşmasında. öncesinde kameraman sizmişsiniz gibiydi ya, ilerleyen sahnelerde de öğretmen sizmişsiniz gibi hissediyorsunuz, ara ara da çocukluk hallerinizle bağdaştırıyorsunuz kürt çocuklarını izlerken. öğretmenin kendilerine sorduklarını anlamayan çocuklara çat pat türkçe anlayan diğer çocuklar kürtçe tercüme ediyor da ancak öyle iletişim kurabiliyorlar bazı sahnelerde öğretmenle. öğretmen de zaten kameranın varlığını unutmuş gibi oluyor sınıfta.ilk izlerken öğretmeni oynayan adamın oyuncu olduğuna inanasım gelmemişti, sonradan internetten araştırdığımda baktım hakkaten değilmiş, gerçekten öğretmenmiş kendisi, ismi de gerçekten emre aydın imiş. Yani yapay olan pek birşey yok bu filmde.
Batıda doğmuş büyümüş biri olarak o kadar acıtıcı gerçeklikte ki sahneler... evlerin içi, halkın yoksulluğu, çocukların türkçe derslerinde ismini okumaya çalıştıkları şeyleri bilmiyor oluşları.. ( çikolata, ceviz, nane), aile içindeki o saf iletişim ve hiç alışık olmadığın konuların mevzu edilmesi mesela; öğretmenin veli toplantısında ailelerden çocuklarını okula temiz göndermelerini, defterleri olmasını ve türkçe konuşmalarına teşvik etmelerini istiyor olması, utanıyor insan ilkokula nasıl gidip geldiğini hatırlayınca. çocukların taş yere uzanıp ödevlerini yapmalarını, evden geldiklerinde yere oturup ekmekle karpuz yemesini görünce öylece kalıyorsun.. acıtasyon olsaydı etkilemezdi beni hiçbir şekilde, ama o çocukların hiçbirinin oyunculukla uzaktan yakından alakası olmadıkları çok aşikar. Ha diğer yandan doğal yalın falan diyorum ama mevzu türk- kürt olunca şunu sorarsınız: hiç mi bir düşünce aşılama derdi yok bu filmin? tamamen hayır diyemem belki bir kaç sahnesi üzerinde uzun uzun tartışılabilir bile. ama o bi kaç sahne bile rahatsız edici boyutta değil, filmin genel doğallığı tüm uçları absorbe etmiş durumda.
Son olarak en çok sevdiklerim: emre hocanın her hali, özellikle öğrencilerle iletişim kurmaya çalışırkenki doğallığı,"zülküf" hatta "zilkif" filmi izleyenler bilir onu, yorum yapmayacağım. hele rojda nın hoca bişey sorduğundaki utangaç bakışları.. çok yalın..çok güzel.. saflığı özleyenler için ilaç olacak bir film. Ve belki empati yoksunluğu çekenler için izlemeleri şart olan bir film..
